همیشه از خودسانسوری متنفر بودم ....البته دروغ چرا یه وقتایی دوست داشتم آدم خودسانسوری باشم یا لااقل یه جاهایی بتونم خودسانسوری کنم اما کلا آدمی هستم که همه احساساتم توی چهره ام معلوم هست و خیلی راحت خودمو لو میدم .....تعاملاتم با آدمای اطرافمو بر همین اصل استواره مثلا تو زندگی خانوادگی هیچوقت بلد نبوده و نیستم فیلم بازی کنم یا خودمو سانسور کنم و چون همیشه هم اطرافیانم با این مسئله مشکل نداشتند و حتی استقبال کردند این رفتار خیلی تابلو توی وجودم نهادینه شده .....ولی همیشه شرایط یه جور نیست همیشه خوب نیست احساسات تو چهره ات باشه .....دنیا و آدماش لیاقت اینهمه صداقت ندارند....گاهی وقتا لایق اینند که یه نقابی بزنی به چهره ات یه لبخند مصنوعی بزنی و تمام .....