همیشه بر آنم تا دلی رانشکنم ،اما،وقتی به خود نگاه می کنم تکه تکه ام ....

خصلت عجیبی است ...ما میخواهیم دایره دوستانمان وسیع باشد تا در مواقع دلتنگی کسی از مجموع آن همه دوست و آشنا شریک تنهاییمان باشد ولی من همیشه گریز به دنج خلوتی که غیر از خودم کسی در آن نباشد را به حضور در کنار دیگران ترجیح داده ام .نمی دانم دوستیها دلنشین نیست یا آدمی به مرور عاشق تنهایی می شود و در این تنهایی به آنچه در زندگیش گذشته می اندیشد ، بغض می کند ،می گرید و گاه می خندد.بدون آنکه مجبور باشد توضیحی اضافه به کسی بدهد یا از نگرانی سرایت بد حالی به دیگران عذاب وجدان داشته باشد .

مدت هاست که انتظار نداشتن از دیگران آخرین انتظاریست که از خودم دارم .نه اشتباه نکن انقدر قوی نیستم که بگویم بار زندگیم را بر دوش خویش می کشم و به خود اتکا دارم نه ، فقط درگیر هیچ خواسته ای نمیشوم . برایم سطح رضایت از همه چیز تغییر کرده ....نیازی  در خود سراغ ندارم که حتی بخواهم با برطرف کردنش لذتی ببرم .عجیب است  نگاهت به زندگی چنان می شکند و فرو می ریزد که گاه فکر می کنی تفکراتت بعد از یک حادثه دگرگون شده اند و خواسته هایت با بقیه تداخل دارد.....

کاش آرامش دمی مرا در آغوش گیرد ......